Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Ευχές


23 Δεκεμβρίου, ημέρα που κλείνουν τα σχολεία για τις διακοπές των Χριστουγέννων και θέλω να σας ευχηθώ από τα βάθη της καρδιάς μου Χρονια Πολλά, καλά Χριστούγεννα και να είναι ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος που πλησιάζει. Ξέρω, μας έχουν βομβαρδίσει πως θα είναι δύσκολος, χειρότερος κι από αυτόν που μας αφήνει, αλλά σε πείσμα των καιρών μπορούμε να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε την ευτυχία και το γέλιο μέσα σε μικρές καθημερινές χαρές. Αυτές, πιστεύω άλλωστε, πως έχουν και τη μεγαλύτερη αξία. Μια κάρτα φτιαγμένη απ' τα χεράκια των μικρών μου μαθητών συνοδεύει τις ευχές μου. Όπου κι αν βρίσκεστε φροντίστε να περάσετε όμορφα!

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

1928 ή... 2010;

ΕΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ 200 Π.χ.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη,
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική.
Είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σάς δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο τον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε,
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-
Ίσως δεν έφτασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα, είν' επικίνδυνο πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχειτι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ (1928)

Άκουσα το ποίημα αυτό λίγες βδομάδες νωρίτερα σε μια πολιτική εκπομπή και προσέτρεξα αμέσως στα άπαντα του Καβάφη να το μελετήσω με την ησυχία μου. Συγκλονίστηκα. Θαρρούσα πως είχε γραφτεί για τούτες τις δύσκολες μέρες που ζούμε, όχι το 1928 αλλά το 2010!
Τελικά ο Καβάφης, που κατά τη γνώμη μου είναι από τους μεγαλύτερους ποιητές του κόσμου, καταφέρνει να εμβαθύνει με τη θεϊκή του ποιητική ευαισθησία τόσο πολύ και να εσωτερικεύει σε τέτοιο βαθμό τα ανθρώπινα, ώστε να υπερβαίνει δεκαετίες και αιώνες και να είναι πάντα ζωντανά επίκαιρος.
Εσείς τι πιστεύετε; Θα ήθελα να διαβάσω τις δικές σας απόψεις.

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Η παρουσίαση στον Βόλο



Πέρασαν λίγες μέρες από την παρουσίαση στο Πανεπιστήμιο Βόλου, στο Αμφιθέατρο Σαράτση, κι έρχομαι σήμερα να μιλήσω για εκείνη την μαγική βραδιά. Μια βλάβη στον υπολογιστή δε μου επέτρεψε να μοιραστώ νωρίτερα μαζί σας τις εντυπώσεις μου. Τα λόγια του καθηγητή κ. Β. Αναγνωστόπουλου και της κ. Ουρανίας Σταματιάδου ζωντάνεψαν μέσα στην αίθουσα το δημιούργημά μου και μ’ έκαναν να συγκινηθώ και να αισθανθώ υπερήφανη. Ο κ. Μαβίδης, ο διευθυντής ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου διάβασε υπέροχα τα αποσπάσματα και η θεατρική ομάδα του Συλλόγου Ποντίων δραματοποίησε ένα μικρό κομμάτι, εκείνο που έδωσε και τον τίτλο στο βιβλίο –εκεί όπου η Αντριανή αρνείται να φορέσει το λευκό νυφικό και ανακοινώνει την απόφασή της να παντρευτεί φορώντας το μαύρο της φόρεμα. Οι γλυκές φωνούλες της παιδικής χορωδίας στο τέλος έκλεισαν την παρουσίαση.
Κατάμεστο ήταν το αμφιθέατρο και τα λόγια του κόσμου άκρως ενθαρρυντικά. Χάρηκα που γνώρισα από κοντά ανθρώπους που αγάπησαν το πνευματικό μου «παιδί» κι άλλους που έσπευσαν να το προμηθευτούν παρακινημένοι απ’ όλη την υπέροχη παρουσίαση.
Άλλη μια εμπειρία για μένα, που με τίποτα δε φανταζόμουν πως τέτοια μαγικά συναισθήματα θα με κατέκλυζαν σε γεγονότα που θα ακολουθούσαν την έκδοσή του.
Ευχαριστώ για άλλη μια φορά και από αυτή τη σελίδα τον ομότιμο καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, τον κ. Β. Αναγνωστόπουλο, που πρώτος μού απηύθυνε την πρόσκληση, όλους τους Συλλόγους και όσους συμμετείχαν στην οργάνωση και στην παρουσίαση σε τούτη την εξαιρετική και τόσο τιμητική για μένα βραδιά.

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Πρόσκληση


Αυτή είναι η πρόσκληση για την εκδήλωση που ετοιμάζεται στο Βόλο από το Εργαστήρι Λόγου και Πολιτισμού (ομάδα λογοτεχνίας) του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας σε συνεργασία με την Πολιτιστική Εστία Μικρασιατών "Ίωνες", τον Πολιτιστικό Σύλλογο Μικρασιατών "Εγγλεζονήσι" και την Ένωση Ποντίων Ν. Μαγνησίας, για το βιβλίο μου "Η νύφη φορούσε μαύρα". Η πρόταση της παρουσίασης ήρθε μέσω του κ. Β.Δ. Αναγνωστόπουλου, ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και υπεύθυνου για το Εργαστήρι Λόγου και Πολιτισμού και τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτήν. Είναι μεγάλη τιμή αυτή για μια νεοφώτιστη συγγραφέα, όπως είμαι εγώ, και αισθάνομαι πραγματικά ευγνώμων.
Προσκαλώ, λοιπόν, τους φίλους που κατοικούν στο Βόλο και στα περίχωρά του να παραστούν σ' αυτή τη βραδιά, η οποία αναμένεται να είναι υπέροχη και θα είναι ουσιαστικά αφιερωμένη στην προσφυγιά.
Ραντεβού στο Βόλο 1 Δεκεμβρίου στις 7 το βράδυ στο Αμφιθέατρο Σαράτση. Οι εντυπώσεις, άμα τη επιστροφή μου...

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Μια φορά κι έναν καιρό... ήταν ένα δάσος

Έτσι θα αρχίζουν μετά από μερικά χρόνια τις αφηγήσεις τους τα παιδιά και τα εγγόνια μας στα δικά τους παιδιά, όταν αναφέρονται στα δάση της Ελλάδας.
Μια φορά κι έναν καιρό... σαν παραμύθι, ή μάλλον, σαν ιστορία φρίκης.
Δε θα αναφερθώ στα δάση που κάηκαν, παρανάλωμα σ' ένα αδιάφορο ή παράνομο κράτος, ούτε σ' όλα τα δάση της πατρίδας μας...
θα μιλήσω μονάχα για τα δάση της ιδιαίτερης όμορφης πατρίδας μου, της Αλμωπίας.
Τόπος περιστοιχισμένος από πανύψηλες οροσειρές: Βόρας, Τζένα, Πάικο.
Βουνοκορφές στολισμένες με αιωνόβια δέντρα, δάση οξιάς, βαλανιδιάς, έλατου.
Πόσο ψηλά θα έπρεπε να βρίσκονται, για να μην τα φτάνει χέρι ανθρώπου; Πού έπρεπε να κρυφτούν για να καταφέρουν να επιβιώσουν σ' αυτή τη χώρα και μαζί τους όλη η χλωρίδα και η πανίδα που βρίσκει καταφύγιο εκεί;
Είναι ο καιρός που κατεβαίνουν τα φορτηγά τούτες οι μέρες φορτωμένα με τεράστιους κορμούς, που μοιάζουν με γίγαντες νικημένους σε άνιση μάχη.
Δε θα μιλήσω για τα νόμιμα. Έχουν άδειες και κόβουν τα γέρικα δέντρα, αυτά που τους έχει ορίσει το δασαρχείο – έτσι, τουλάχιστον, υποθέτω – πληρώνουν φόρους στο ελληνικό κράτος και όλα τα συναφή.
Θα μιλήσω για κείνα που κατεβαίνουν, μόλις η νύχτα απλώσει τα πέπλα της κι όλα όσα συμβαίνουν κρύβονται μέσα στο σκότος. Σαν παράνομοι λαθρομετανάστες οι λαθροϋλοτόμοι, με πινακίδες ανύπαρκτες ή καταλασπωμένες, κάνουν την επέλασή τους στους βουνίσιους και επαρχιακούς δρόμους, έχοντας επιτελέσει με μαεστρία το έγκλημά τους. Κορμοί κομμένοι ανεξέλεγκτα από τα δάση μας, που αφανίζονται με γοργούς ρυθμούς θα ζεστάνουν τις κρύες κάμαρές μας το χειμώνα, τα χέρια και τα κορμιά μας, παγώνοντας ταυτόχρονα την ανθρωπιά μας. Γιατί εγκληματίες δεν είναι μόνον όσοι παράνομα υλοτομούν, είναι κι εκείνοι που γίνονται αποδέκτες τούτης της παρανομίας κι αγοράζουν ξυλεία δίχως παραστατικά, δίχως αποδείξεις. Πολλαπλό, για άλλη μια φορά, το έγκλημα. Ενάντια στη φύση, ενάντια στις μελλοντικές γενιές, ενάντια στην οικονομία της χώρας που παραπαίει στο χείλος του γκρεμού.
Το κράτος και πάλι ο μεγάλος “απών”, το δασαρχείο “απών”, η οικολογική συνείδηση απούσα. Κι όλοι εμείς, αδρανείς θεατές για άλλη μια φορά σ' ένα έγκλημα κατά του εαυτού μας και των μελλοντικών γενεών. Ακούσιοι συνεργοί σ' αυτό, μας αρέσει δε μας αρέσει...

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Mια όμορφη βραδιά




Παρασκευή βράδυ, 8 η ώρα, στον όγδοο όροφο ενός κτιρίου στο κέντρο της αγαπημένης μου Θεσσαλονίκης, είχα την πρώτη μου επαφή με Λέσχη Αναγνωστών, αυτόν της ΑΤΕ Θεσσαλονίκης. Ύστερα από πρόσκλησή τους πήγα κι εγώ στη συζήτηση που είχαν προγραμματίσει μετά την ανάγνωση της ‘Νύφης’ μου.
Με υποδέχτηκαν όλες με ζεστασιά κι αγάπη και με συγκίνησαν. Εκείνο όμως που με άγγιξε περισσότερο ήταν η κουβέντα που έγινε επάνω στο βιβλίο. Μια κουβέντα που μου φανέρωσε πόσο το αγάπησαν και πόσο ζωντανούς αισθάνθηκαν τους ήρωες. Άκουσα τις απόψεις και τις σκέψεις τους, τα συναισθήματα που τους δημιουργήθηκαν και συζητήσαμε για τους ανθρώπους της εποχής εκείνης, τις κοινωνικές συνθήκες, τη θέση της γυναίκας μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία η οποία – ευτυχώς – διαφέρει τόσο πολύ από τη σημερινή.
Ένας μονάχα άντρας υπήρχε στην παρέα μας, ο κ. Γιώργος, Πρόεδρος της Λέσχης της ΟΤΟΕ, ο οποίος μας φανέρωσε την αντρική ματιά ανάγνωσης του βιβλίου και τον ευχαριστώ γι’ αυτό. Όπως ευχαριστώ τις υπέροχες κυρίες Μαρία Μυλωνά και Ελένη Μόκου, εκλεγμένα μέλη του πολιτιστικού συλλόγου της Αγροτικής, για την πρόσκληση, τη φίλη μου τη Μίτση, που έκανε την αρχική πρόταση επιλογής της ‘Νύφης’ για ανάγνωση και συζήτηση, αλλά και όλες τις κοπέλες που με έκαναν να αισθανθώ τόσο άνετα ανάμεσά τους σ’ αυτήν την πρώτη μου εμπειρία με λέσχη αναγνωστών και να αντιληφθώ πως η ομορφιά της συγγραφής ενός βιβλίου δεν τελειώνει, όταν γράφεται το τέλος.
Αντίθετα, τότε φαίνεται πως αρχίζει ένας καινούργιος κύκλος συλλογής όμορφων στιγμών.

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Το σπίτι του Μενέλαου Λουντέμη και η κατάντια του πολιτισμού μας

Πριν λίγες μέρες έγιναν και πάλι στον Εξαπλάτανο του νομού Πέλλας τα Λουντέμεια, οι εκδηλώσεις προς τιμή του μεγάλου λογοτέχνη μας Μενέλαου Λουντέμη. Έχουν καθιερωθεί και γίνονται κάθε χρόνο περίπου τέτοια εποχή από το 1983, όταν τις πρωτοξεκίνησε ο νεοσύστατος τότε μορφωτικός σύλλογος που πήρε και τ’ όνομά του.
Θα μου συγχωρήσετε μια αδυναμία στον μεγάλο αυτό λογοτέχνη, αφού κατάγομαι από την περιοχή όπου έζησε παιδί, όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα με την οικογένειά του μετά τη μικρασιατική καταστροφή, κι αφού τελείωσα το Λύκειο Εξαπλατάνου «Μενέλαος Λουντέμης» που φέρει το όνομά του. Και, φυσικά, όπως πολλοί άλλοι, είμαι θαυμάστρια του έργου που μας άφησε και που ακόμα διαβάζεται από πολλούς συμπολίτες μας και συγκινεί.
Γροθιά στο στομάχι μού δίνει κάθε φορά η εικόνα της κατάντιας του σπιτιού του, που βρίσκεται λίγο μακρύτερα απ’ την πλατεία του Εξαπλατάνου. Ένα σπίτι που κρίθηκε πανηγυρικά διατηρητέο από το υπουργείο πολιτισμού, όταν υπουργός ήταν η Μελίνα Μερκούρη. Μπήκε και η σχετική μαρμάρινη επιγραφή – ίσως τη διακρίνετε στη φωτογραφία – κι ύστερα ακολούθησαν χρόνια πολλά για να μείνει μονάχα στα χαρτιά η απόφαση εκείνη. Γιατί, όπως βλέπετε κι εσείς στη σχετική φωτογραφία που τράβηξα, όχι διατηρητέο δεν είναι πια μα έχει καταστεί κι επικίνδυνο για τους περαστικούς. Γκρεμισμένο, γεμάτο συνθήματα και … τι παράξενο! Με κουκούλα! Αλήθεια, ποιος νόμος είναι αυτός που λέει πως απαγορεύονται οι κουκουλοφόροι; Εδώ το ίδιο το κράτος έχει φορέσει κουκούλα στα μνημεία που έκρινε πως αξίζει τον κόπο να διατηρηθούν για τις επόμενες γενιές.
Πέρασαν χρόνια πολλά από κείνη τη χρονιά. Έγιναν πολλές προσπάθειες από ανθρώπους του πνεύματος της περιοχής να υλοποιηθεί αυτή η απόφαση και να γίνει επιτέλους το σπίτι του μεγάλου αυτού λογοτέχνη διατηρητέο. Οι κοινότητες έγιναν δήμοι, ο Καποδίστριας ήλθε και παρέρχεται εκτοπισμένος απ’ τον Καλλικράτη, κυβερνήσεις, κόμματα και υπουργοί άλλαξαν, μα τίποτα διαφορετικό δεν έγινε. Υπήρχαν πάντα χρήματα για πανηγύρια, για σπατάλες κι αλόγιστες επιλογές, για να γεμίζουν οι τσέπες των επιτηδείων, όμως δε βρέθηκε ποτέ η βούληση να υπάρξουν τα κονδύλια για να διασωθεί το σπίτι ενός ανθρώπου των γραμμάτων – κι όχι οποιουδήποτε. Ενός πολυγραφότατου λογοτέχνη, ενός ανθρώπου που η πατρίδα του τον πλήγωσε, αφού τον ανάγκασε να ζήσει εξόριστος για πάρα πολλά χρόνια. Και τώρα τον πληγώνει για άλλη μια φορά, μα ευτυχώς δε ζει για να το διαπιστώσει.
Τελειώνοντας θα ήθελα να παραφράσω τους στίχους του ποιητή Γιώργου Σεφέρη:
«Όπου κι αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει», έγραψε. Κι εμένα, όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου, η πατρίδα μου με πληγώνει…


Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

Μια ιστορία, μια διαμαρτυρία

11 Σεπτεμβρίου 2009. Ημέρα αγιασμού στα σχολειά κι εγώ επιστρέφω στο σπίτι μου μετά τον αγιασμό. Τα δυο μου σκυλιά, ο Ορφέας, πέντε χρόνων, ένας τεράστιος λευκός ελληνικός ποιμενικός, αγαθός και καλόψυχος, και η Μυρτώ, μόλις λίγων μηνών, αγνώστου ράτσας, με υποδέχονται με αγάπη. Έξω από το σπίτι είναι και η δίχρονη αδέσποτη μικρούλα, που έχει γίνει μανούλα πριν ένα μήνα. Μου κουνάει την ουρά και περιμένει την τροφή της. Τα δυο σκυλιά μου βγαίνουν να παίξουν για λίγο μαζί της, όπως κάνουν πάντα, κι εγώ αφήνω την πόρτα μισάνοιχτη, για να ξαναμπούν. Αρχίζω τις δουλειές στο σπίτι με τη μουσική να με συντροφεύει και κάποια στιγμή βγαίνω να δω τι γίνονται τα σκυλάκια μου. Ο Ορφέας, ο σοβαρός της παρέας, έχει επιστρέψει, αλλά οι δυο μικρές παίζουν ακόμα στο παρκάκι δίπλα. Φωνάζω τη Μυρτώ που με αγνοεί και αποφασίζω να τις αφήσω για λίγο ακόμα να συνεχίσουν το παιχνίδι. Οι δουλειές με απορροφούν και ξεχνιέμαι για μισή ώρα, όταν το κουδούνι του σπιτιού χτυπάει με ένταση. Είναι η γειτόνισσα η οποία με καλεί κατατρομαγμένη λέγοντάς μου πως ο Ορφέας είναι στην αυλή της σε κακό χάλι. Τρέχω με την ψυχή στο στόμα και όταν τον αντικρίζω το σοκ με παραλύει. Καταλαβαίνω αμέσως πως τον έχουν δηλητηριάσει, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Τον αρπάξαμε απ’ του χάρου τα χέρια άλλη μια φορά, όταν ήταν μονάχα έξι μηνών. Μόνο που τώρα είναι σε χειρότερη κατάσταση. Το γιγαντόσωμο ζωάκι μου, που μοιάζει με πολική αρκούδα στην εμφάνιση, τρέμει ολόκληρο και αφροί τινάζονται απ’ το στόμα του, λες κι έχει καταπιεί την αφρισμένη θάλασσα. Τα μαύρα γλυκά του μάτια με κοιτάζουν με τρόμο ικετευτικά, καθώς προσπαθεί να με πλησιάσει. Τα πόδια του όμως τρέμουν και δεν τα καταφέρνει.
Επιστρέφω στο σπίτι μου έντρομη και τηλεφωνώ στον κτηνίατρο. Με συμβουλεύει και, αρπάζοντας τις ληγμένες ατροπίνες που βρίσκονταν στο ψυγείο μου από την προηγούμενη δηλητηρίαση στα χέρια, γυρνώ κοντά του. Τις καρφώνω με τρεμάμενα χέρια στο πόδι του, ενώ η γειτόνισσα μου διηγείται πώς, αφού δεν κατάφερε να ειδοποιήσει εμένα ο Ορφέας, πήγε στο δικό της σπίτι και χτυπούσε με τα πόδια του την πόρτα της ζητώντας βοήθεια. Ποιος λέει πώς τα ζώα δεν έχουν λογική κι αισθήματα;
Ο άντρας μου έρχεται κουβαλώντας μαζί του κι άλλα φάρμακα. Η ώρα περνάει δύσκολα, καθώς περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει, αν θα καταφέρουμε να τον γλιτώσουμε. Σιγά σιγά ησυχάζει και ανασαίνοντας ανακουφισμένοι τον οδηγούμε σπίτι. Θέλουμε να δούμε τι κάνει και η Μυρτώ, που στο μεταξύ είχε γυρίσει στο σπίτι. Τρέμει κι αυτή, καθώς πρόλαβε να γλείψει λίγο δηλητήριο και οι ατροπίνες που καρφώνονται και στο δικό της πόδι την ησυχάζουν. Κατόπιν ψάχνουμε να βρούμε την αδέσποτη σκυλίτσα, αλλά είναι εξαφανισμένη. Ξαμολιούνται παιδιά κι ανίψια στην αναζήτησή της, μα δεν τη βρίσκουμε πουθενά. Το μικρό της μωράκι ξεπροβάλλει απ’ την κρυψώνα του και την αναζητάει κλαψουρίζοντας. Δε θα τη δει ποτέ ξανά. Τη βρίσκουμε την επόμενη ημέρα νεκρή, με το θάνατο ζωγραφισμένο στα καστανά της μάτια και την γκριμάτσα του πόνου χαραγμένη στο πρόσωπό της. Το «γιατί» βροντοφωνάζεται δίχως λόγια από ολόκληρη την εικόνα της, αλλά θα μείνει για πάντα αναπάντητο όπως και τόσων άλλων τετράποδων που χάνουν τη ζωή τους με φριχτούς πόνους που το χέρι κάποιου «ανθρώπου» τους έχει «φιλοδωρήσει».
Ο Ορφέας ήταν για μέρες στα πρόθυρα του θανάτου. Έπαθε πνευμονικό οίδημα και χρειάστηκαν κορτιζόνες, για να συνέλθει. Τα πνευμόνια του, χτυπημένα απ’ το δηλητήριο και την αρρώστια που εκείνο έφερε, μισοσάπισαν, καταφέραμε όμως να τον γλιτώσουμε. Αλλά έμεινε το άσθμα να του θυμίζει, να μας θυμίζει, πως υπάρχουν άνθρωποι και απάνθρωποι. Που ρίχνουν τροφή με δηλητήριο στα άτυχα ζωάκια δίχως δισταγμό, επικίνδυνα μέλη της κοινότητας των ανθρώπων. Γιατί όποιος έτσι αδίστακτα καταδικάζει σε θάνατο κάποιο ζώο δε θα διστάσει να αφαιρέσει και ανθρώπινη ζωή. Όταν ρίχνει τις φόλες στις παιδικές χαρές, ανάμεσα σε κούνιες και τσουλήθρες, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να πράξει τα χειρότερα. Και το πιο οδυνηρό απ’ όλα είναι ότι διαπιστώνουμε πως ζούμε σε ένα κράτος δίχως κανόνες. Ένα κράτος που οι νόμοι του υπάρχουν μονάχα, για να παραβιάζονται δίχως τιμωρία, και οι διακηρύξεις του για δικαιώματα στα ζώα παραμένουν μονάχα στα χαρτιά και στα λόγια.
Αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω αυτή την ιστορία τόσους μήνες μετά, γιατί δεν κατάφερα να συμμετάσχω στη διαμαρτυρία για τη δηλητηρίαση των ζώων που εκδηλώθηκε μπροστά στα δημαρχεία όλης της χώρας λίγες μέρες νωρίτερα, στις 26 Ιουνίου. Έτσι, σαν μια κραυγή διαμαρτυρίας κι αυτή. Όπως ο ήχος της αναπνοής του Ορφέα που τραχύς και δύσκολος φτάνει κάθε βράδυ στ’ αυτιά μου, καθώς κουρνιάζει κάτω απ’ το παράθυρό μου, έτσι όπως αγωνίζεται για την κάθε ανάσα του. Ένας ήχος που θα μου θυμίζει πάντα την κακία κάποιων που θέλουν να ονομάζονται κι αυτοί άνθρωποι. Μονάχα που δεν είναι…

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Γλυκόπικρο καλοκαιράκι

Τέλειωσε, λοιπόν, κι αυτή η σχολική χρονιά... Έτσι τις μετράω τις χρονιές, σαν σχολικές, όπως κάθε εκπαιδευτικός, φαντάζομαι. Θαρρείς κι η αλλαγή του χρόνου γίνεται κάθε φορά τέτοια εποχή. Με μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη, μια αίσθηση παράξενη. Να χαρώ για το γεγονός πως έφυγε ένα ακόμη σχολικό έτος κι αρχίζουν οι διακοπές του καλοκαιριού ή να λυπηθώ για τα προσωπάκια που αποχαιρέτησα και κάποια από αυτά δεν θα τα έχω ξανά μέσα στην τάξη μου; Όπως και να' χει, στην αρχή είναι σαν να βρίσκομαι μετέωρη μέσα σε αντικρουόμενα συναισθήματα. Μετά, βέβαια, μπαίνω στην καθημερινότητα των διακοπών.
Αλλά φέτος, τούτη τη χρονιά, δεν ξέρω - όπως όλοι μας φαντάζομαι- τι θα μας φέρουν οι επόμενοι μήνες. Οι αλλαγές ενσκήπτουν με τέτοιο ρυθμό στη ζωή μας, που δεν προλαβαίνουμε να καταλάβουμε καλά τι συμβαίνει. Κάθε δελτίο ειδήσεων κι ένα ψυχοπλάκωμα, σε κάθε νέο και μια αρνητική εξέλιξη να διαφαίνεται για το μέλλον. Μέσα σε τέτοιο κλίμα πώς να σκεφτείς για διακοπές;
Ωστόσο, μετά από αρκετή σκέψη αποφάσισα πως δε γίνεται να αφήσουμε να μας καταβάλουν όλα αυτά - και σας καλώ να κάνετε κι εσείς το ίδιο. Έστω και για λιγότερες μέρες, ακόμα και με λιγότερα χρήματα, πρέπει να εξορμήσουμε στις όμορφες γωνιές της πατρίδας μας που μας περιμένουν. Ξοδεύοντας λίγα από το υστέρημά μας δίνουμε τη δυνατότητα σε κάποιους ανθρώπους να δουλέψουν, να χαράξει ένα χαμόγελο αισιοδοξίας στο πρόσωπό τους. Ακόμα και μόνο γι' αυτό, αξίζει τον κόπο.
Κι ας μην ξεχάσουμε να πάρουμε μαζί μας τον αχώριστο και πιο αγαπημένο σύντροφο των διακοπών: το βιβλίο.
Καλό καλοκαίρι

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

όσο ζω μαθαίνω...

Τι παράξενο... Μόλις τώρα διαπίστωσα πως δεν είχα βάλει εξώφυλλο της 'νύφης' μου στο ιστολόγιό μου! Κι έτσι, με αφορμή το καινούριο site του εκδοτικού μας οίκου κάνω τούτη την προσθήκη έστω και καθυστερημένα. Όπως καθυστερημένα ανακάλυψα τον τρόπο να μπαίνω και να σχολιάζω στα blogs των 'συναδέλφων'. Ζητώ συγνώμη, λοιπόν, γιατί θα έπρεπε ήδη να έχω ευχαριστήσει κάποιους ανθρώπους για το γεγονός πως είχαν την καλοσύνη να ασχοληθούν με το βιβλίο μου κι εμένα. Αλλά, είπαμε... όσο ζούμε μαθαίνουμε. Κι όλα αυτά είναι τόσο καινούρια για μένα...

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

θλίψη

Μέρες θέλω να γράψω κάτι, αλλά το σφίξιμο στην καρδιά δε με αφήνει. Οι εικόνες τρόμου στην οθόνη της τηλεόρασής μας, ο χαμός νέων αθώων, η ευκολία με την οποία κάποιοι ξεκληρίζουν ανθρώπινες υπάρξεις, με ταράζουν για άλλη μια φορά. Πραγματικά η ιστορία επαναλαμβάνεται... Έχοντας ζωντανά στο μυαλό μου τα συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα του εικοστού αιώνα, αυτό μου έρχεται στο νου: Πόσο τελικά δε διδασκόμαστε απ' την ιστορία μας. Και λαός που δε διδάσκεται απ' αυτήν πέφτει ξανά και ξανά στα ίδια λάθη.
Αυτή τη στιγμή, τη στιγμή της θλίψης για τις ζωές που χάθηκαν, για την κατάντια της πατρίδας μας, για το γεγονός ότι τούτη την περήφανη χώρα την κατέστησαν περίγελο της οικουμένης στις καλύτερες στιγμές του νεοελληνικού μας βίου, δίχως πολέμους,δίχως κινήματα και δικτατορίες, δίχως συγκλονιστικές φυσικές καταστροφές, με ιδανικές συνθήκες να μεγαλουργήσουμε, το μόνο που θέλω είναι να ενώσω τη φωνή μου με τη φωνή των περισσότερων Ελλήνων και να πω:"οι υπεύθυνοι πρέπει να πληρώσουν!"
Επιτέλους! Για να μπορέσουμε να πούμε τελικά πως μάθαμε, για να μπορέσουμε να αντικρίσουμε ξανά τον κόσμο με το κεφάλι ψηλά. ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ!

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Έκθεση Βιβλίου

Γεια σας και πάλι.
Δευτέρα βράδυ, μια μέρα μετά το τέλος της Διεθνούς έκθεσης βιβλίου στη Θεσσαλονίκη κι αισθάνομαι την ανάγκη να επικοινωνήσω και πάλι μαζί σας, να μεταφέρω συναισθήματα και εμπειρίες. Εκεί έγινε και η πρώτη επίσημη παρουσίαση της "Νύφης" μου,(η ανεπίσημη έγινε στο σπίτι μου, με τις φίλες μου να έχουν έρθει ντυμένες "νύφες", με μαύρο φόρεμα και χρυσάνθεμο στο αυτί - σας έχω και φωτο) με πολλούς φίλους και συγγενείς στο πλευρό μου, οι οποίοι με κατασυγκίνησαν με την παρουσία τους. Όπως με συγκίνησε πολύ και η αποδοχή και η φιλία που μου έδειξαν οι "συνάδελφοί" μου λογοτέχνες, άνθρωποι που θαύμαζα και διάβαζα όλα αυτά τα χρόνια και που μου συμπεριφέρθηκαν υπέροχα. Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον Θοδωρή Παπαθεοδώρου και την Πασχαλία Τραυλού που έκαναν και την παρουσίαση του βιβλίου μου,τη Λένα Μαντά που παραβρέθηκε και μου έκανε ιδιαίτερα κολακευτικά σχόλια γι' αυτό και όλους τους άλλους λογοτέχνες που γνώρισα, όπως επίσης και τους υπέροχους ανθρώπους του εκδοτικού οίκου ΨΥΧΟΓΙΟΣ για το γεγονός πως με έκαναν να αισθανθώ μέλος μιας όμορφης "οικογένειας".
Με χαροποίησε όμως ιδιαίτερα και το γεγονός ότι ήρθα σε άμεση επαφή με πολλούς αναγνώστες, ανθρώπους που επέλεξαν το βιβλίο μου ή άλλους που το διάβασαν και θέλησαν να μου πουν δυο όμορφα λόγια, πράγμα που βρήκα πολύ συγκινητικό. Με την ευκαιρία αυτή θέλω να ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά κι όσους από εσάς μπήκατε στον κόπο να γράψετε κριτική είτε στην ιστοσελίδα του εκδοτικού μου οίκου είτε στο blog μου. Αυτά προς το παρόν. Θα τα ξαναπούμε σύντομα.



Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

ευχαριστώ

Σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές. Είναι συναρπαστικό για μένα να γνωρίζω πως η 'νύφη' μου ξεκίνησε επιτέλους το ταξίδι της, πως βρίσκεται στα χέρια σας. Περιμένω εναγωνίως και την κριτική σας.


Πραγματικά συγκινητικές οι μέχρι τώρα γνώμες σας. Σας ευχαριστώ πολύ.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Λίγα λόγια για μένα

Μεγάλωσα σ’ ένα μικρό προσφυγικό χωριό, σ’ ένα σπιτικό φτωχικό σε υλικά αγαθά, όπως ήταν και τα περισσότερα, άλλωστε, πλούσιο ωστόσο σε βιβλία. Δέθηκα μαζί τους με άρρηκτα δεσμά από την πρώτη μέρα που έμαθα να διαβάζω κι ακόμα και μέχρι σήμερα συνεχίζεται τούτη η σχέση. Γνώρισα τον κόσμο μέσα από τις σελίδες τους, πλάτυνα τους ορίζοντές μου και ταξίδεψα, δίχως να πληρώσω δεκάρα σε εισιτήριο, σ’ όλες τις γωνιές του πλανήτη μας. Όλα αυτά μέσα απ’ τα έργα υπέροχων συγγραφέων Ελλήνων και ξένων.

Σπούδασα νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη κι άρχισα να εργάζομαι στα δημόσια σχολεία. Μέσα από το λειτούργημα ή επάγγελμά μου συνέχισα τούτη τη σχέση κι από διαφορετική πλέον σκοπιά, αφού ένας εκπαιδευτικός έχει σαν βασικό του εργαλείο τα βιβλία. Παντρεύτηκα κι απόκτησα δυο αγόρια, στα οποία προσπαθήσαμε με τον πατέρα τους να εμφυσήσουμε την αγάπη που είχαμε κι εμείς για τα βιβλία. Με περηφάνια διαπιστώνω πως τα καταφέραμε.

Ίσως, λοιπόν, ήρθε σαν φυσική συνέχεια όλων των παραπάνω η συγγραφή. Με το βιβλίο μου ‘Η νύφη φορούσε μαύρα’ συνεχίζω τούτη τη σχέση με διαφορετικό τρόπο, δίχως βέβαια να εγκαταλείψω τον παλιό. Κάτι που μου δίνει τη δυνατότητα να έρθω πια κι εγώ σε επαφή με άλλους ανθρώπους, τους αναγνώστες του βιβλίου μου, μέσα από μια αμφίδρομη πάντα σχέση.